جهانی به وسعت یک کاغذ

«تنهایی»

شبانگاه

آبان حرف خوبی می‌زد. می‌گفت: «بعضی آدم ها باید گاهی تنها بمانند، باید تنها باشند، یعنی باید تنهایی را داشته باشند.» انگار تنهایی تفریح یا برنامه‌ای باشد که باید برایش یک وقتی را یک جایی را اختصاص داد و اگر نباشد طرف ممکن است مثل بیمار ِ مبتلا به آسمی  که بدون اسپری مانده، آنقدر سرفه کند که کبود شود.

بعضی آدم‌ها در جمع، همان هستند که در تنهایی خودشان، همانقدر شاد و درخشان یا همانقدر غمگین و درخود فرو رفته؛ اما آدم‌های دیگر، آن «تنهایی-نیازها»، ممکن است در جمع سرزنده‌ترین و خوشحال‌ترین باشند اما به جایی نیاز دارند که در آن، خودِ خودشان را بنشانند جلویشان و با خیال راحت غمگین باشند، آرام و سنگین باشند و حتا بر عکس، آن آدمِ کم‌حرف ِ جمع‌های دوستانه هم بی‌شک یک جایی دست خود اصلی‌اش را می‌گیرد و با هم دور تا دور اتاق می‌رقصند، ‌آهنگ شش و هشت گوش می‌کنند و شانه و گردن بالا می‌اندازند و با صدای ببند می‌خندند. آن جا، آن غار تنهایی جای خوبی است. گاهی برای فرار، گاهی برای زندگی و گاهی برای نفس کشیدن.

دارم به دور و برم فکر می‌کنم به آدم‌هایی که گمان می‌کنم غار دارند و دوست دارند گاهی تنهای‌تنها باشند. نه به دلیل خسته شدن از آدم‌ها، بلکه فقط برای جمع کردن خودشان، برای به تفاهم رسیدن دوباره با دنیا یا حتی فقط برای تفریح کردن، برای «خود‌»شان بودن. آبان می‌گوید: ببین تو، توی آن دفتر پر برگ دست سازت تنهایی، آن جا غار توست.

تا قبلش فکر می‌کردم باید غار جایی باشد مکان خاصی داشته باشد که آدم بتواند به آن پناه ببرد اما راست می‌گفت همین یک کف دست کاغذ و همین یک بند انگشت مداد غار بزرگ تنهایی من است. می‌روم توی کاغذها، آهنگ‌ها را می‌نویسم، نقاشی می‌کنم، می‌رقصم، می‌خندم، گریه می‌کنم و وقتی می‌آیم بیرون انگار آدم نویی متولد شده باشد؛ می‌توانم تمام جهان را در آغوش بکشم و برسم به صلح مُدام…