«رویاهای ناتمام»
نیمروز
روی دیوار خونه‌مون یه تخته کوبیده بودیم و روش عکس جاهایی که قرار بود با هم بریم رو می‌چسبوندیم: از جنوب شرقی آسیا و سواحل سفیدش عکس داشتیم. از کوه‌های آمریکا که شش ماه طول می‌کشه مسیرش رو طی کنیم تصویر چسبونده بودیم. زمان که گیر می‌آوردیم در مورد دریاچه‌های روسیه مطلب می‌خوندیم. روی مسیر دشت‌های آفریقا دست می‌کشیدیم و اسم شهرها رو جوری تکرار می‌کردیم که انگار قرارمون اینه فردا صبح طلوع رو از اونجا ببینیم.
من عاشق دویدن بودم. از ابتدای بچگی، تنها ورزشی که می‌کردم همین بود. اون دوچرخه‌سواری دوست داشت. از همون سال اول به من یاد داد چطور سوار دوچرخه بشم و در عوض گاهی عصرها با من می‌اومد که بریم و بدویم. با هم حرکت می‌کردیم و رویای سفر بزرگمون رو می‌بافتیم. پول جمع می‌کردیم. وسیله می‌خریدیم. اخبار شهرها رو با دقت پی می‌گرفتیم. قرارمون همین بود که وقتی وسایل و تجهیزاتمون کامل شد یک سال از همه چیز مرخصی بگیریم و سفر بریم. بریم که بریم.
نشد. دست من شکست. پای رابطه هم.
حالا زمان آنقدر گذشته که تمام تلخی‌های رابطه در خاطر من فروکش کرده. خب، تلخی لاجرم هر رابطه بود و هست. انگار تمام اتفاقات الک شده و فقط خاطرات شیرینمان باقی مانده. چیزهای ساده‌ای مثل شعاع پررنگ نور اون روز آخر اسفند که با هم کافه رفته بودیم و نصف صورتش پر از نور بود و نیم دیگه کاملا در سایه قرار داشت و من مبهوت زیباییش، زیر لب دعای تحویل سال می‌خوندم. یا شب‌هایی که تا صبح رانندگی می‌کردیم و شمال و جنوب شهر رو به هم می‌دوختیم. حالا همیشه چیزی هست که یادم بیاد چه نقشه‌هایی داشتیم. مثلا وقتی عکس آدم‌ها رو میبینم که مسیر سفر نرفته ما رو طی می‌کنن، دلم می‌خواد براشون پیغام بفرستم که فلان جای شهر رو هم سر بزنین.
رویای اون سفر، رویای اون سفر طولانی و کشدار هنوز با من مونده. حالا که همسفرم نیست، رویای سفری که نمی‌رم بیشتر شبیه جای زخم روی خاطرم شده. فصل که عوض میشه، بادهای تغییر که شروع به وزیدن میکنه، جای زخمم به خارش می‌افته. اون جاده داره ما رو صدا میکنه و ما، حالا چند سالی هست که تبدیل به دوتا منِ بسیار جدا شده.
