«چرا من؟»
شبانگاه
بچه‌تر که بودم گاهی فکر می‌کردم چرا من؟ چرا من نباید مانند دیگر کودکان پدر و مادر هر دو را داشته باشم. بزرگتر که شدم فهمیدم خیلی ربطی به من نداشته و این از انتخاب‌های پدر و مادرم بوده و منش زندگیشان. شاید می‌توانستند تصمیماتشان را جور دیگری اتخاذ کنند ولی در نهایت تصمیم آنها و زندگی آنها بوده که بر زندگی من اثر گذاشته و خیلی منی نبوده که چرا منی باشد.
بعدترها وقتی خیانت دیدم، یک چرا من کوچک و گذرا گفتم. ولی خیلی واضح بود چرا. چون به نالایق اعتماد کرده بودم. هرچه از ماجرا دورتر می‌شدم بیشتر برایم واضح میشد که به امیدهای متفاوتی و با آرمان‌های دیگری به رابطه نگاه می‌کرده‌ام و در رابطه مانده بودم که همین باعث چشم بستن بر نشانه‌ها بوده است.
هرچه در زندگی جلوتر رفتم و تجربیاتم بیشتر شد، کمتر پرسیدم چرا من؟ بیشتر و پیشتر جوابش را داشتم و می‌دانستم عواقب کدام کار و برخوردم می‌تواند سرخوردگی یا عدم موفقیت باشد. بیشتر ایمان آوردم که هیچ چیز حادثهٔ صرف در زندگی نیست، حتی شانس هم خیلی شانسی نیست. شانس هم اگر خوب نگاه کنم بلاخره از یک جایی قابل پیش‌بینی بوده که یا من متوجهش نبودم و یا دیدم و گذشتم و به انتظار وقوعش نشستم و یا متاثر از زندگی اطرافیانم بوده.
از دوستانم ظرف چند سال گذشته زیاد شنیده‌ام چرا من. دردشان هم چنان سنگین است که دلم نمی‌آید بگویم به گذشته‌ات نگاه کن. دلم نمی‌آید نشانه‌هایی را که می‌توانستند به وقتش ببینند و فکر کنند و پیشگیری کنند، گوشزد کنم. در خلوتمان به گریه از روزگار شکوه می‌کنند و من دستشان را به محبت می‌فشارم که اتفاق است دیگر، می‌افتد؛ شاید بلا دوریِ اتفاق بدتری باشد. بغلشان می‌کنم و می‌گویم آرام باش و با عقلانیت و تصمیم درست مشکل را پشت سر بگذار. درد و غمشان چنان بر دلم سنگینی می‌کند که نمی‌توانم آنچنان که با خودم بی‌رحمم با ایشان نیز باشم. آنچنان که بر خودم خشم می‌گیرم که چشمت را به موقع باز نکردی، یا جیک‌جیک مستونت بود فکر زمستونت نبود را حواله‌شان کنم. ولی واقعیت این است که همیشه علتش در گوشه کنار گذشته از درک ما پنهان شده است.
