ترمز دستی

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

از میان نامه‌های رسیده: غزاله

می‌شود با جنس مخالف دوست شد؟ بله می‌شود! تا دوستی را در چه چارچوبی تعریف کنی! وقتی دانشجو هستی گروه‌های دانشجویی مملو هستند از دختر و پسرهای شاد و خوشحال، دسته‌جمعی بیرون می‌روید، می‌خندید، می‌خورید، می‌گردید و حسابی هم خوش می‌گذرد. آن وسط ممکن است جفت جفت آدمها جدا شوند که طبیعی‌ست، شروع دوستی از نوع عام و اختتامیه دوستی از نوع خاص! خیلی هم ربطی ندارد کجای دنیا باشی، کمی کمتر و بیشتر همه جا اوضاع همین است.

وارد محیط کار که بشوی، بستگی دارد کجای دنیا به چه کاری مشغولی. داخل ایران صمیمیت و دوستی از یک حد خاصی نمی‌تواند بیشتر شود، زمان ما که اینطور بود. یادم می‌آید که با همکاران ناهار می‌خوردیم، یا رستوران می‌رفتیم و همین! بیرون از ایران هم تقریبا اوضاع همین است، دوستی در چارچوب کارهای مشترک تعریف می‌شود، با همکارت اگر جز برای صرف ناهار یا خارج از ساعات اداری بروی بیرون، اسمش را دوستی معمولی نمی‌گذارند! مگر اینکه برنامه دسته‌جمعی تعریف شده باشد. گمان می‌کنم آنچه در ایران به اسم دوستی با جنس مخالف مطرح می‌شود همان ارتباط معمولی و طبیعیی است که در بیرون از ایران، همکاران ممکن است با هم داشته باشند و اصلا عجیب هم نیست!

به عقیده من برای همه چیز دو ملاک داشته باش و بعد هر کاری می‌خواهی بکن! اول اینکه صادقانه با خودت فکر کن که نوع ارتباطی که با جنس مخالف داری اگر همسر یا نامزد یا شریک زندگی‌ات با جنس مخالف به جز تو داشت می‌پذیرفتی یا نه! اگر برایت سنگین بود و شروع کردی به استدلال، شک نکن که جایی از کار می‌لنگد! به عبارتی هر چیزی برای خودت دوست داری برای دیگران هم دوست داشته باش. دوم اینکه دقت کن که رابطه‌ات چقدر دارد به سمت یواشکی و پنهانی شدن نزدیک می‌شود، وقتی که از آشکار شدن کاری که انجام می‌دهی دلهره داری یعنی کارت مشکلی دارد.

من پر هستم از دوستانی از جنس مخالف، همکلاسی‌ها، همکاران، همسران دوستانم که الان با آن‌ها بیشتر از دوستانم صمیمی هستم، ولی این دو شاه‌کلید را همیشه با خودم مرور می‌کنم. باید مراقب مرزها و حریم‌ها بود. هم مرز و حریم خودمان، هم شریک زندگی‌مان و هم همه آدم‌هایی که خواسته و ناخواسته با ما ارتباط دارند. گاهی باید ترمز دستی را کشید که غفلت موجب پشیمانی‌ست!

آری شود ولیک…

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

بامداد

«ش» با همسرش مشکل دارد. علیرغم کارهایی که «ش» برای زندگی مشترک‌شان انجام داده است اما همسرش متوجه نیست و قلدری می‌کند. با دلیل و بی دلیل بهانه می‌گیرد و به شدت نسبت به هم جنسان خود بدبین است. در این میان بچه‌ها هم هستند. «ش» با فردی از طریق وبلاگ آشنا شده است، فردِ تازه از راه رسیده، اتفاقا بر عکس همسر «ش» است، «ش» در ابتدای رابطه بر این باور بود که این رابطه فراجنسی است و او فردِ تازه را مانند دیگر دوستان هم‌جنسش دوست دارد، اما  قصه این گونه پیش نرفت و رابطه عاشقانه شد… همسر «ش» متوجه  شد و بلوایی به پا کرد. اکنون «ش» با فردِ تازه رابطه را تمام کرده است، اما حالا می‌داند که دوست داشتن فردِ تازه به مثابه یک هم‌جنس سخت است.

«م» از دوران دانشجویی‌اش همواره دوستانِ غیرهمجنسِ عادی داشته است که اتفاقا در این دوران مخاطبِ خاص هم داشته است و اکنون نیز که ازدواج کرده است و بچه دارد، با اغلب آن‌ها معاشرت می‌کند بدون اینکه مشکلی پیش آمده باشد. فقط یک بار مشکل پیش آمده بود، «م» یک بار با یکی از دوستان غیرهمجنسش در کافه‌ای نشسته بودند و در مورد فیلم و کتاب گپ می‌زدند که ناگهان مخاطبِ خاصِ دوستش سر می‌رسد و «م» را با خاک یکسان می‌کند و صفاتی را به او نسبت می‌دهد. بعدها مخاطبِ خاصِ دوستش یکی از بهترین دوستانش می‌شود و بارها از او می‌پرسد مگر می‌شود؟ چه طوری بدون عشق و سکس این رابطه‌ها دوام دارد؟ چرا آدم‌ها وارد رابطه‌هایی که منفعتی در آن‌ها ندارند می‌شوند؟  «م» فقط یک پاسخ برای این سوال دارد «انسانیت و مسئولیت‌دانی»

به نظر من  پاسخ «م» بسیار جامع و کامل است. اگر فردی بتواند به این دو اصل وفادار بماند می‌تواند وارد هر رابطه‌ای بشود بدون اینکه آسیبی به خود، فردِ مقابل و دیگرانی که به طور غیرمستقیم در این رابطه نقشی دارند، بزند.

رفیق خنثی‌ست!

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

نیمه شب

دیده‌اید کارآگاه‌ها برای حل معما آدم‌ها را میخ می‌کنند به دیوار و بینشان را نخ‌کشی می‌کنند؟ زندگی هم عین همین است. هر کسی یک میخ است و روابطش با دیگری رشته‌ای بینشان. این رشته‌ها جنس و ضخامت و رنگشان با هم فرق می‌کند و بستگی به دو طرف رشته دارد. اگر یکی نخ کاری بدهد و دیگری نخ دوستی، خب رشته دندان‌گیری نمی‌بافند. اگر یکی نخ رابطه بدهد و یکی نه باز هم طناب محکمی حاصل نمی‌شود و خوش نمی‌گذرد. مهم است بدانی با هر میخی چه رشته‌ای می‌خواهی بتنی و مهم است که‌ میخ دیگر هم همین را بخواهد.

گاهی دو نفر، چنان بهم نخ می‌دهند و چنان نخ‌هاشان خوشگل بهم می‌پیچد که ریسمان رنگارنگ و پرتلألویی حاصل می‌شود. من به این ریسمان‌های رشک‌برانگیز رفاقت می‌گویم، ریسمان‌هایی حاصل بهم تنیدن صداقت و اعتماد و احترام و توجه که هرچه می‌جورم نخ جنسیت را درش نمی‌یابم. رفاقت یکی از بی‌حد و مرزترین روابط انسانی‌ست، با جنس آدم چکارش؟ اینکه به جنس طرفت نگاه کنی و بعد به دوستی یا کلفتترش رفاقت فکر کنی، نگاهت جنسیت‌زده است. بی‌معرفتی‌ست در حق چنین رابطه عزیزی، از اصل می‌اندازی رفاقتت را. از نظر من وقتی جنس میخ مقابل برایم مهم است که قرار است جنسیتش در رشته کاربردی داشته باشد، برای همخوابگی شاید ولی برای رفاقت هرگز.

دوست پسر من

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

شبانگاه

موضوع هفته را که خواندم، بی‌اختیار یاد نظر مادربزرگ مرحومم افتادم که همیشه می‌گفت‌: « پناه بر خدا ! گناه است‌. غیرممکن است. زن و مرد بیگانه کنار هم همچون آتش و پنبه‌اند. زن با مرد نامحرم چه کاری دارد؟ مگر قحطی زن است که مردی را به رفاقت برگزینی؟» با او کاملا موافق بوده و هستم. اما این چند روزی که به این موضوع فکر کردم، متوجه شدم که می‌شود. ممکن است. چون من خود علی را می‌شناسم که سال‌هاست رفیق شفیق من است. او محرم نیست. از اقوام و فامیل هم نیست. از نظر مادی بی‌نیاز و ثروتمند است. زنی دارد و همه جا دست در دست اوست. اما گاهی که دلم بسیار می‌گیرد و به زمین و زمان بد و بی‌راه می‌گویم‌، گوشی را برداشته و غر می‌زنم. او با آرامش می‌گوید که بیا فلان کافه رستوران با هم یک فنجان قهوه بخوریم. می‌روم و حرف می‌زنم و دلم آرام می‌شود. با هم درد‌دل می‌کنیم و او از سختی‌هایش می‌گوید. گاهی اوقات از زنش شکایت می‌کند که بسیار اذیتش می‌کند. روزی که دخترش بر اثر تصادف درگذشت‌، سراسیمه به بیمارستان رفتم و زن و شوهر را گریان و پریشان دیدم . هر سه همدیگر را در آغوش کشیده و با هم گریستیم. او سال‌هاست که رفیق شفیق و مورد اعتماد من است. او تنها مرد نامحرمی است که وقتی بعد از وضو می‌بینمش‌، یاد حرف مادربزرگم نمی‌افتم که می‌گفت: «‌اگر مرد نامحرم تو را بدون حجاب ببیند وضویت باطل است.» من تنها زن مورد اعتماد زنش هستم. یک بار در مقابل کنجکاوی من گفت : «‌تو و شوهرم وقتی به هم می‌نگرید، در چشمانتان رنگ هوس و خیانت نمی‌بینم. برای همین هم حسادت نمی‌کنم و فکر دیگری هم به سرم نمی‌زند.» من او را به عنوان انسانی مثل پدر و برادر بزرگم می‌بینم و در بیشتر کارهایم با او مشورت می‌کنم.

شوهر من با زنی دوستی داشت. او می‌گفت : «اینها زنانی چشم‌پاک و بدون چشم‌داشت هستند. من آنها را به چشم خواهر و مادر می‌بینم.» البته که حرف و ادعای او را باور نداشتم. زیرا او به هنگام تماشای فلان خواننده‌ یا زن فلان همسایه‌ یا مجلس عروسی فلان فامیل‌ بی‌پروا می‌گفت‌: «‌چه لب‌های بوسیدنی دارد‌، چه اندام… دارد.» چندشم می‌شد. وقتی اعتراض می‌کردم جواب می‌داد‌: «‌عزیزم من توجهی به زن‌ها ندارم‌. فقط خواستم حس حسادت تو را تحریک کنم.» مدتی خودم را فریب دادم. راست می‌گوید. او فقط مرا دوست دارد و می‌خواهد حس حسادتم را تحریک کند. اما روزی که بیمار شده و با پافشاری رئیسم به خانه برگشتم تا استراحت کنم و روز روشن‌، شوهرم را در آغوش زنی که به قول خودش مثل خواهر و مادرش بود‌، آن هم در اتاق خواب و تختخوابم دیدم، دو دستی بر سرم کوفتم و عقل به خواب رفته‌ام را بیدار و نکوهش کردم.

از آن شب تلخ سال‌ها می‌گذرد. زن علی نیز مثل شوهرش دوست و همدرد من است و می‌داند که چه‌ها کشیده‌ام و به چشم خود می‌بیند که پا از گلیم خود دراز نمی‌کنیم و حد و مرز دوستی را می‌دانیم.

گرم ِخوب

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

شامگاه

عکس دفاعش رو برام همین دیروز ظهر فرستاد. فکر می‌کردم امروز دفاع داشته باشه. عکسش دستم رسید و قبل از اینکه مغزم این تفاوت زمانی رو درک کنه گریه‌ام گرفت. من توی یکی از مهم‌ترین روزهای زندگی یکی از مهم‌ترین آدم‌های زندگیم نبودم. براش نوشتم زنگ بزنم؟ گفت بزن. به لطف یکی از این اپلیکیشن‌های ارتباطی شروع کردیم صحبت کردن. از دو قاره‌ی متفاوت.

اوایل که از ایران رفته بودن دائم چت می‌کردیم. تقریبا هر شب. بار اولی که اومد ایران و صحبت کردیم، دیدیم حرف زدن برای جفتمون چقدر سخت شده. یه دستمال برداشتیم و شروع کردیم روش نوشتن. روش به صورت کتبی چت کردن. حرف زدن از یادمون رفته بود.

راستش صحبت از دوست که می‌شه، گمونم همه چیز کشیده می‌شه به سمت توجیه اینکه اون آدم مثل برادرم می‌مونه و خیلی عزیزه اما به همون چشم نگاهش می‌کنم و این حرف‌ها. اما در مورد من واقعیت اینه که من نسبت به برادرم این قدر احساس صمیمیت نمی‌کنم. من با برادرم بزرگ نشدم. همکلاسی و همکار و هم‌قدم نشدم. با پسرهای دیگه‌ای این مسیرها رو طی کردم و الان، دوستی‌های نه ساله و دوازده ساله باهاشون دارم. همراه گرمابه و گلستان من هستند. همراه و همدل. بارها کمک‌های مالی و فکری و حمایتی عجیبی بهم رسوندن. در ازاش هیچ چیز غیر عادی نخواستن. تنها خیلی وقت‌ها ازم خواستن بدون قضاوت و بدون راهنمایی بشنومشون.

چهار پنج سال پیش خیلی شانسی یکی دیگه از بچه‌ها رو دیدم و به مرور در طی این مدت رابطه‌مون زیاد شده. دو ساله که در مهم‌ترین پروژه‌ی زندگیمون همکار هم شدیم. علاوه بر همکاری، هر شب حتما حالم رو می‌پرسه و یا حتما ازم خبر می‌گیره. این چند وقت که تهران شبیه میدان جنگ شده و مشخص نیست فردا چه خبره، یه عصر وقت گذاشت و با دقت گوش کرد و براش وصیت کردم که اگر نبودم چه چیزهایی نیاز به رسیدگی بعد از من داره. بارها با هم مسافرت رفتیم یا شب‌ها رو با هم توی خونه سپری کردیم. اونقدر آروم و عادی که شاید اگر حکومت دینی بفهمه از وحشت سکته کنه.

این وسط خانواده‌ی من می‌دونن و می‌فهمند که چطور این سه نفر دوستان صمیمی منند. پدر و مادر یکی از دوستانم به شدت در برابر من گارد شخصیتی دارند و باور نمی‌کنند ما تونسته باشیم دوستیمون رو این همه وقت ساده و صمیمی حفظ کنیم. مادر و خواهرهای یکی دیگه‌شون، دوستان بسیار گل من هستند و فکر خانواده‌ی اون یکی، حتی خبر ندارند پسرشون چه شخصیت جالب و خوبی برای رفاقت داره.

روابط بین دو جنس داستان پنبه و آتیش نیست. جدا کردن دو جنسه که باعث می‌شه فکر کنیم اون آدم حتما فرقی با من داره. حتما متفاوته با من. حتما من خاصم و اون خاصه. همین محدود کردن آدم ها به جنسیت دخترها و پسرها و نوشتن یه سری دستورالعمل که همه‌ی مردها اینطور و همه‌ی زن‌ها اونطور، همه چیز رو شبیه یک تاول می‌کنه. تاولی که به یک اشاره می‌ترکه و جهان رو پر از خونابه و چرک می‌کنه.

دوستی‌های بی‌بهانه‌

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

غروب

وقتی خوب فکرشو می‌کنم می‌بینم که باقی دوستی‌هام هم به همین سادگی شروع شده بود. توی کتابخونه سر امانت گرفتن یه کتاب، یا توی تاکسی وقت صحبت کردن سر ترافیک، یا سر کلاس وقت قرض گرفتن پاک‌کن. دوستی داشتم که همیشه می‌گفت خیلی شبیه پسرداییش هستم. یه روزم اصرار کرد که بیا اصلا خودت بهش زنگ بزن و باهاش صحبت کن. گوشی رو برداشتم و خیلی با مهارت نقش دختر کوری رو بازی کردم که بخاطر نقص جسمیش نمی‌تونه از خونه بیرون بره و به ناچار برای درددل پناه به تلفن آورده. پسردایی دوستم شک نکرد. یا جوری که بعدا گفت اصلا دلیلی برای شک وجود نداشت. فرض کن کور نبودم اما اون قسمتش که گفته بودم دلم می‌خواد با کسی صحبت کنم درست بوده. یادمه بعد از قطع کردن تلفن، دوباره زنگ زدم، عذرخواهی کردم، خودمو معرفی کردم و جریانو گفتم که اصلا به خاطر چی تلفن زدم و اینکه کنجکاو بودم بدونم کدوم آدم بخت‌برگشته‌ای شبیه منه! پسر دایی دوستم که از اینجا به بعد توی این نوشته صداش می‌کنم «میم»، از اون روز بهترین دوست من در تمام زندگیم شد.

بین من و میم شباهت خاصی نبود. یعنی من به جز علاقه شدید به کتاب بین خودمون شباهت خاصی پیدا نمی‌کردم. اتفاقا برعکس هر چی می‌دیدم نشون از تفاوت داشت. تفاوت خانواده، سبک بزرگ شدن، محیط زندگی، حتی رفتارهای ظاهری. اون یه پسر آروم بود از یه خانواده سنتی. من یه دختر آزاد و اجتماعی و شاد بودم با یه دایره بزرگ دوست. کلا شبیه هم نبودیم، از حس میم به جز تحسینی که گاه به گاه به زبونش می‌اومد چیز زیادی نمی‌دونم . اما اون چیزی که از خودم یادمه آرامش عمیقی بود که در کنار میم حس می‌کردم. حسی که هیچ‌وقت کنار هیچ آدم دیگه‌ای نداشتم، هنوزم این حس رو با آدم دیگه‌ای تجربه نکردم.

من در مورد همه چیز با میم صحبت می‌کردم. روابط روزمره زندگیم، شعرهایی که می‌نوشتم، جاهایی که می‌رفتم، درگیری‌هام با خانواده، مصاحبه‌های کاریم، خوشحالی و غمگینیم، آدمایی که کشف می‌کردم، کتاب‌هایی که می‌خوندم، از دیوونگی‌های وقت و بی‌وقتم… هر هفته چند بار همدیگه رو می‌دیدیم. حالا یا جمع کتابخونی بود، یا شب شعر، یا با هم سینما و تئاتر می‌رفتیم و شام بیرون می‌خوردیم. یواش‌یواش دوستی من و میم باعث کنجکاوی بقیه شد. اول از همه خانواده من واکنش نشون دادن که این همه صمیمیت یعنی چی، بعد سعی کردن سر از کارمون دربیارن که چقدر با یه پسر غریبه می‌تونم حرف داشته باشم که هر روز باید ببینمش یا باهاش صحبت کنم. بعد دوستای مشترک شروع به پچ‌پچ کردن که لابد بین ما سر و سری هست و نمی‌خواهیم صداشو دربیاریم و بعد کار به خانواده میم رسید که اگه من دختر خانم نجیبی هستم نیازی به این کارها نیست و می‌شه رفت خواستگاری.

حداقل از آدم‌های طرف خودم علت نشون دادن این همه حساسیت رو نمی‌فهمیدم. میم تنها دوست جنس مخالف من نبود. من کلی آدم می‌شناختم از شب شعر و محفل سینما و دانشگاه و محل کار و مهمونی‌های فامیلی. شاید چون هیچکدوم به نزدیکی و صمیمیت میم نبودن. انگار یه ارتباط خاص نامرئی ما دو تا رو بهم وصل می‌کرد. چیزی که همه حسش می‌کردن ولی هیچکس نمی‌تونست درکش کنه و چون کم می‌آورد وصلش می‌کرد به رابطه جنسی که نداشتیم و یا عشق که شاید بود اما من بهش فکر نکرده بودم.

من عمیقا میم رو دوست داشتم و برای من این دوست داشتن اونقدر ارج و قرب داشت که حاضر بودم بخاطرش بجنگم. رفیق راه و خوشی و ناخوشی هم شده بودیم. بارها همدیگه رو  به آرزوهای بزرگ و کوچکمون رسونده بودیم: خریدین بلیط فیلمی که دلمون می‌خواست ببینیم، جورابی که یه بار پشت ویترین مغازه‌ای به هم نشون داده بودیم و دلمون می‌خواست بخریمش، کاست نواری که منتظر پخشش بودیم، کتابی که به خاطرش تمام کتابفروشی‌ها رو زیر پا گذاشته بودیم. ما هر کاری از دستمون برمی‌اومد برای همدیگه می‌کردیم.

دوستی من و میم تا امروز پابرجا مونده. چند قاره بینمون فاصله افتاده، پیر شدیم، هر کدوممون زندگی و گرفتاری‌های خودمون رو داریم و با مشکلات زندگی خودمون درگیریم. دوستیمون اون نزدیکی سابق رو نداره، اما هنوز به قوت خودش باقی مونده و قطع نشده… احتمالا شما تا اینجای نوشته رو خوندین و حالا منتظرین یه چیز دیگه هم بشنوین که هنوز نگفتم. منم همون نکته رو برای آخر نوشته نگه داشته بودم.

یه روز میم بهم زنگ زد و گفت می‌خواد منو بببینه. قرار شد شام بخوریم اما سر میز فقط با غذا بازی کرد. بعد وقتی نوبت به حرف زدن رسید ازم پرسید چرا هیچوقت نخواستی با هم رابطه جنسی داشته باشیم و بعد تعریف کرد که با دختری دوست شده و دختر میل به رابطه جنسی داره. میم رد کرده بود. دختر بهش توپیده بود که می‌شه مرد با زنی باشه و دوستش هم داشته باشه و پسش بزنه؟ میم منو مثال زده بود. دختر با طعنه گفته بود لابد از تو بدش می‌اومده. حالا میم می‌خواست بدونه که علت این همه سال دوستی بدون رابطه جنسی همینیه که دختر گفته یا نه. اولین جوابی که به زبونم اومد، ساده‌ترین جوابی بود که به ذهنم رسیده بود. گفتم چون رابطه ما همه چیز داشت و نیاز به چیز دیگه‌ای نبود. ما خوشحال بودیم و همین کافی بود. تو هم هیچ‌وقت پیش‌قدم نشدی و من فکر کردم همه چیز در بهترین حالت خودش قرار داره.

اون موقع ده سال از عمر دوستیمون می‌گذشت. ما هیچوقت وارد رابطه‌ای که رنگ و بویی از جنسیت داشته باشه نشده بودیم، بعد از اون هم نشدیم. اما شاید من به گذر زمان نیاز داشتم که پیش خودم اعتراف کنم که از ترس بهم خوردن دوستی نابی که با میم داشتم، از ترس از دست دادنش، با همه عشق و علاقه‌ای که بهش داشتم همیشه فاصله رو حفظ کردم. تلاشی که باعث شد در تمام این مدت رابطه قطع نشه، اما خدا می‌دونه که توی همه اون سال‌ها، اگه میم یه قدم جلو برمی‌داشت من بازم قادر به خودداری بودم یا به طرفش پرمی‎کشیدم.

ما فقط دوستیم… دوست اجتماعی

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

عصر

شب، داخلی، خانه، همین لحظه

زن: «اجاره خونه‌اش عقب می‌افته، زنگ می‌زنه به تو. با مادرش دعواش می‌شه، زنگ می‌زنه به تو. از سر کار می‌خوان اخراجش کنن زنگ می‌زنه به تو، با دوستاش به مشکل می‌خوره زنگ می‌زنه به تو، حالا شوهر خواهرشم چکش پاس نشده زنگ زده به تو؟ آخه مگه تو موسسه قر‌ض‌الحسنه‌ای؟ وکیلی؟ وزیری؟ مشاور خانواده‌ای؟ رئیس بانکی؟ تو چکاره حسنی که ایشون راه به راه شماره تو رو می‌گیره؟ اونقدی که وقت می‌ذاری برای گوش دادن به این آدم تا حالا به من گوش دادی؟…»

مرد: «تو درکت به این مسائل نمی‌رسه. مدرن نشدی. مفهوم دوست اجتماعی رو نمی‌فهمی. بابا ما دوستیم. دوست اجتماعی. خیلی قبل از اینکه من با تو آشنا بشم و ازدواج کنم اون بوده. به نظر تو دوستی اجتماعی فقط بین دو تا دختر و دوتا پسر طبیعیه. هر رابطه‌ای خارج از این باید بهش یه کاتالیزور اضافه کنی که توی قواعد سفت و سخت سنتی تو جاش بگیره. طرف حتما دوست دخترشه، زنشه، معشوقشه…»

پیش‌ از ظهر، خارجی، مقابل خانه‌ای در یکی از خیابان‌های مسکونی یک محله متوسط، چند روز بعد آن لحظه

زن: «الو، سلام. ببین من صبح که رفتم کلیدمو جا گذاشتم. پشت در موندم. کجایی تو؟ الو… صدا نمیاد؟ می‌گم موندم پشت در کلید ندارم. تو سر کاری؟»

مرد: «نه، من زدم بیرون. برو خونه مامانت میام از اونجا ورت می‌دارم. اومدم کرج ماموریت. دو سه ساعت کارم طول می‌کشه. برو اونجا من میام دنبالت کارم تموم شد.»

ظهر، داخلی، خانه مادر، همان روز

زن: «الو، برگشتی؟ الان اداره‌ای یعنی؟ من خیلی خونه کار دارم. میام اداره کلید بگیرم. نه نمی‌تونم صبر کنم تا عصر. کلی کار دارم که باید تا شب تحویل بدم دو ساعت زودترم برسم خونه دو ساعته. اومدم. خداحافظ…»

ظهر، خارجی، مقابل ساختمان اداره‎‌ای در مرکز شهر، همان روز

مرد: «خوب جونم. اوقات خوشی بود. به موقع رسیدیم نیومده هنوز. رسیده بود تا حالا دو هزار بار زنگ زده بود. من برم تا سر نرسیده، بدشانسی شد دیگه. قفلی زده که بره خونه. به من زنگ بزن رسیدی باشه؟»

زن نشسته روی پله‌های ساختمان به انتظار که چشمش خیره می شود روی  پژوی سفید ۴۰۵ که با شتاب می‌ایستد و ترمز می‌کند. مرد با عجله با پالتویی که یک آستینش را به بر کرده و یکیش آویزان است گونه زن راننده را می‌بوسد و پیاده می‌شود و از ورودی ساختمان می‌دود به سمت آسانسور. خانم راننده و مرد فقط  با هم دوستند، دوست اجتماعی …

این ماجرا واقعی است و شباهت میان شخصیت‌ها با آدم‌هایی که می‌شناسید هیچ وجه تکذیب نمی‌شود.

مرخصی

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

بعد از ظهر

زن رقصنده ما در مرخصی است.

دوست صمیمی؟

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

نیم روز

مامان مدیر مدرسه بود و با وجود ظاهر کاملا مذهبی‌ش آزادانه با مردهای دور و برش صحبت می‌کرد، گاهی درمورد بعضی مسایل که نظر موافقی نداشت بحث‌های طولانی می‌کرد. من بچه بودم، و شنیدن این که بابا به مردی اشاره کنه و بگه دوست مامانت باعث شد هیچوقت فکر نکنم اشکالی در دوستی یک زن و یک مرد وجود داره. شاید برای همین بزرگتر که شدم، و بابا هم مذهبی‌تر شده بود، هیچوقت زیر بار اینکه «زن نباید با مرد حرف بزنه»ی جمع‌های سنتی نرفتم.

دانشجو بودم و صمیمی‌ترین دوستم یکی از پسرهای سال بالایی بود. یه روز دختری از همکلاسی‌هاش اومد بهم گفت می‌خوای برم فلانی رو برات خواستگاری کنم؟ و من تازه فهمیدم خیلی‌ها مثل من به دوستی یک پسر و یک دختر نگاه نمی‌کنن. بعدتر وقتی به دوست-پسرم گفتم که ماجرای عاشق شدنم رو برای این دوستِ جنس مخالفم تعریف کردم، تا چند روز با من حرف نزد. خودش می‌گفت اگه می‌خواستم درباره‌ی رابطه‌ای که مربوط به دونفرمونه با کسی صحبت کنم باید قبلش به اون هم می‌گفتم. من می‌دونستم مساله اینه که دوستی از جنس مخالف دارم. من و دوست-پسرم بعدها زن و شوهر شدیم، و من تمام این سال‌ها یکی از اهدافم این بود که همسرم بپذیره من دوستانی از جنس مخالف دارم و این چیزی غیرعادی نیست. و اینکه رابطه‌ی دوستانه با رابطه‌ی عاشقانه متفاوته. خیلی وقته که پذیرفته اما به نظرم گاهی چه اون، چه خود من، نگران این می‌شیم مبادا رابطه‌ای دوستانه به عاشقانه تغییر شکل بده.

با دوستِ دختری پیاده‌روی می‌کردیم. داشتم دوستی که قرار بود ببینیم رو بهش معرفی می‌کردم. پسری بود. گفتم یکی از بهترین دوست‌هامه و حرف کشید به اینکه دوستی با جنس مخالف چطوره، و اینکه تا چه حد می‌شه صمیمی بود. گفتم که من تجربه یاد گرفتم از یه حدی صمیمی‌تر نشم، و اینکه مدام از این دوست‌هام حرف بزنم تا مثل شخص ممنوعه‌ای برام نباشن که رابطه‌ی خاصی باهاشون دارم. گفتم اینجوری تونستم دوستی‌های خوبی داشته باشم. دوستم گفت برای همین ملاحظاته که به نظرش نمی‌شه دوست صمیمی از جنس مخالف داشت. هنوز نمی‌دونم باهاش موافقم یا مخالف.

یک مرد، یک زن

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

پیش از ظهر

هفت سالم بود که مادرم عاشق شد. مادر من با یک دختر هفت ساله و یک پسر چهار سال و نیمه و پدری که همسر او می‌شد. مادرم به شکل دردناکی عاشق شده بود و این را همه می‌دانستند. همه می‌دانستند مادر من عاشق دوست و همکارش شده. دوست و همکاری که ابتدا همکارش بود، بعد شد دوستش، بعد دوست خانوادگی‌مان و بعد معشوقش.

یک شب که جناب دوست و همکار مهمانمان بود، پدرم همان طور که بالای میز نشسته بود و لقمه‌های فسنجان بلعیده توسط دوست و همکار را نظاره می‌کرد، آن نطق معروفش را برای اولین و آخرین بار سر داد، و مضمونش این بود که اصولا به دو مرد یا دو زن در کنار هم می‌گویند دوست و باز گفت که دوستی یک زن و یک مرد در قاموس او معنایی ندارد.

پدرم مرد باآبرویی بود. پدرم آن شب که ما، من و برادرم، برنج‌ها را خالی‌خالی می‌خوردیم، چرا که در خانه ما هیچ کس فسنجان دوست نداشت و مادرم آن شب نمی‌دانم برای که فسنجان گذاشته بود و صد البته برای جناب دوست و همکار، خلاصه اینکه پدرم، پدر باآبرویم، همان طور که ما برنج‌ها را با زور ماست پایین می‌دادیم، فهمیده بود که این جناب دوست و همکار، چیزی فراتر از دوست و همکار است. و البته که بود و البته که مادرم سرش را در برف کرده بود و نمی‌خواست قبول کند و هر بار تئوری مسخره‌اش را بیان می‌کرد که دو تا زن نمی‌توانند با هم دوست باشند: ”از بس زن‌ها حسود و زیرآب‌زنند تو محیط کار.” و روی ”محیط کار” تاکید می‌کرد. و البته که او با مردی دوست شده بود که قابلیت نابودی زندگی‌اش را داشت و مادرم هیچ وقت فکر نمی‌کرد روزی چنین شود. و چنین شد.

مادرم، مادر من و برادرم، همسر پدرم، عاشق مردی شده بود که آن شب خانه ما فسنجانش را با لذت می‌خورد و هیج وقت نمی‌دانست من و برادرم مبهوت ساعت مچی‌اش شده‌ایم که او به دست چپش بسته بود و آنقدر سفت بسته بود که در طول مهمانی ما فکر می‌کردیم خون به انگشتان جناب دوست و همکار نخواهد رسید و دکمه‌هایش را چنان تا آن بالا بسته بود که باز هم فکر می‌کردیم هر آن ممکن است خفه شود.

پدرم راست می‌گفت یک زن، یک مرد هیچ وقت با هم دوست نیستند. پدرم لغزش‌ها را دیده بود. پدرم سرد و گرم چشیده بود. پدرم قهر کردن‌های وقت و بی‌وقت مادرم، بی‌اشتهایی‌هایش، حواس‌پرتی‌هایش، یواشکی تلفنی حرف زدن‌هایش، پدرم همه و همه را دیده بود. پدرم با آبرو بود. مادرم می‌گفت پدرت امل است. می‌گفت دنیا دارد جلو می‌زند. می‌گفت افکارش پوسیده است. مادرم به خیالش مدرن بود که زندگی‌اش را به باد داد.

بعدها فهمیدم ساعت مچی سفت جناب دوست و همکار به خاطر جای خودکشی روی دستانش بوده که مبادا معلوم شود. دکمه‌های تا بالا بسته‌اش هم به خاطر شغل دولتی‌اش. او و مادرم هیچ وقت با هم زندگی نکردند. حتی جناب دوست و همکار هم دیگر هیچ وقت خانه‌مان نیامد. اما پدرم آن شب  وقتی بشقاب‌ها را یکی‌یکی به آشپزخانه می‌برد و من دیدم که بشقاب‌ها از دستانش پرت شدند و افتادند و هزار تکه شدند. پدرم وقتی آرام‌آرام تکه‌های خرد‌شده بشقاب‌ها را که جمع می‌کرد حتما فکر می‌کرد دیگر این زندگی برایش چیزی ندارد. که به پای من و برادرم نرود، دست من و برادرم را گرفت و با خود برد و مادرم ماند با جناب دوست و همکار که هر روز عاشق یک نفر می‌شد و هر روز عاشق یک همکار جدید.

امشب داشتم دوستی را برای مهمانی دعوت می‌کردم. پدر قول داده بود شام بپزد. گفته بودم چه بپزد. وقتی گفتم دوستم فسنجان دوست دارد باز هم نزدیک بود لیوانش از دستانش بیفتد. گفتم همکارم زن است، خانم است. پدر خندید.

دوست معمولی

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

صبح

سال‌های سال با هم دوست بودیم. خونه‌شون نزدیک ما بود و از طریق دوست‌های مشترک آشنا شده بودیم. شاید ماهی یک بار یا دوهفته یک بار حرف می‌زدیم. مریض که شد رفتم عیادتش تو بیمارستان. از نظر من همه چی عادی بود. چند سال‌ بعد، من اومدم این ور دنیا و اون هم اومد یه ایالت دیگه. یه بار داشتیم به هم پیغام می‌دادیم، گفت همیشه از من خوشش می‌اومده و هنوز هم همون احساس رو به من داره. اون زمان هم من و هم اون ازدواج کرده بودیم. من دیگه باهاش زیاد حرف نزدم. گفتم یادش می‌ره و می‌ره سر زندگیش. بچه دومم که به دنیا اومد، دوباره زنگ زد. دیگه چیزی از عشق و عاشقی نگفت. اما حس من عوض شده بود. الان مدتی می‌گذره، اونم دو تا بچه داره و هر کدوم سرمون به زندگی خودمون گرمه، ولی دوستیمون دیگه هیچ‌وقت مثل قبل نشد.

الان که به بیست سال گذشته نگاه می‌کنم، می‌بینم که این داستان با تفاوت کمی چندین بار توی زندگیم با افراد مختلف اتفاق افتاده.  احتمالا هنوز تو ایران این مدل دوستی جا نیفتاده بود، شاید هم سنم کمتر بود و جاذبه‌های جوانی بیشتر. شاید هیچوقت واقعیت را ندونم. نصفه دوم زندگیم در آمریکای شمالی سپری شد ولی تجربه دیگه‌ای بود. چندین دوست مرد داشتم و هنوز هم دارم، که هیچ وقت حس نکردم به من نگاه دیگه‌ای به غیر از دوستی دارند. این دوستی‌ها همچنان ادامه دارد.

چیزی که می‌دونم اینه که هرچی بیشتر به رابطه دوستی و با هم بودن مرد و زن حساسیت نشون داده بشه، رابطه از فرم دوستی بیشتر خارج می‌شه و شرایط مشکل‌تری برای هر دو طرف پیش میاره. وقتی مرد و زن تجربه ارتباط انسانی با جنس مخالف نداشته باشن، هر نوع ارتباط تبدیل به ارتباط جنسی می‌شه. برای اینکه قدرت جنسی مخصوصا در جوانی خیلی زیاده.

مدتیه با خودم فکر می‌کنم که شاید دیگه وقتش باشه که به اون دوست قدیمی زنگ بزنم. شاید باید همه این حرف‌ها و فکرها رو بذارم کنار و به معنای دوستی و رفاقت خالص بین زن و مرد بیشتر فکر کنم. هر چی باشه، شنیدن صدای یه دوست قدیمی یه احساس دیگه‌ای داره.

پنبه‌ها و آتش‌ها

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

سپیده دم

وقتی معشوقم برای اولین بار گفت بیا برویم دوستم را ببینیم و وقتی برای اولین بار شنیدم نام دوستی که می‌گوید فریبا است؛ کمی ترسیدم. دوست نداشتم دختری را ببینم که مربوط به پیش از من باشد ولی آنقدر این موضوع را راحت گفت که حس کردم فقط یک دوست است نه چیزی دیگر. دیدنش حس بسیار خوبی بود. از خاطرات دانشگاهشان گفتند و از خاطرات آشنایی ما پرسید و با همسرش به خانه‌ی دوست دیگری که ما در آن مهمان بودیم آمدند و تا صبح نشستیم و حرف زدیم و بازی کردیم و خندیدیم. حالا هر چند وقت یک بار با هم در تماسیم از زندگی مشترک حرف می‌زنیم و منتظر فرصتی هستیم که هم را ببینیم (آن‌ها در شهر دیگری زندگی می‌کنند) و حالا بیشتر از اینکه دوست همسرم باشد دوست من است.

تجربه‌های شخصی خودم کم است پسرهایی بودند اندک، که حرف می‌زدیم و من گمان می‌کردم دوستیم و آنها گمان کردند اگر حرف زده‌ام یا مسیج جواب داده‌ام حتما در باغ سبزی نشان داده‌ام و عاقبت رابطه به آن جا کشید که دوستی را از دست دادم اما اعتمادم به به دوستی را نه. هنوزم معتقد نیستم که پنبه و آتش را نباید کنار هم گذاشت که نکند آتش بپرد و پنبه را بگیرد یا پنبه ممکن است قل‌قل‌زنان برود خودش را بیندازد در آتش.

یکی از دوستانم که دانشجوی شهر دیگری بود یک شب از اتوبوس جا می‌ماند، خوابگاه نداشته و برای هتل رفتن نیاز به مدارک شناسایی کامل بوده و شب را در نمازخانه ترمینال هم نمی‌توانسته سر کند. پس دلش را زده به دریا و به جای ماندن در خیابان،  رفته خانه پسری که با هم در گروه‌های شعر و ادبیات دانشکده فعالیت داشتند، مسلما ترسیده بوده، نگران بوده و هر پیشامدی را پیش بینی می‌کرده. وارد خانه شده، شام خورده، پسر برایش بلیطش را برای فردا صبح زود اوکی کرده و برای خودش بالش و پتو آورده و توی هال گذاشته و به او گفته هر وقت خوابش گرفت برود توی اتاق و بخوابد و تا وقت خواب فیلم دیده‌اند و داستان فیلم، پسر را یاد عشق قدیمی‌اش انداخته. فیسبوک را باز کرده‌اند و دختر مورد علاقه را از تویش بیرون  کشیده‌اند و عکس‌هایش را تماشا کرده‌اند. در مورد عشق حرف زده‌اند. چای دوم را هم خورده‌اند و کم‌کم دختر رفته که بخوابد و صبح وقتی بیدار شده که پسر رفته بوده سر کار و او در مدت زمانی که تا زمان حرکتش وقت داشته، خانه را مرتب کرده و یادداشت تشکری نوشته و در را بسته و رفته. این تجربه‌ی قشنگی بوده هم برای خودش هم برای ما، برای ما که معتقدیم قرار نیست آدم‌ها کنترلشان را بدهند دست جنسیت و غریزه‌شان.

خودم دوست جنس دیگر نداشتم. همیشه از وابستگی از ایجاد علاقه و ارتباطی که بخواهد به جاهای باریک برسد می ترسیدم. در ضمن همیشه نگران ادامه دوستی دو نفر بعد از ازدواج هستم. آیا توضیحش همیشه به همین راحتی خواهد بود؟ من ترجیح می‌دادم چنین چیزی برای توضیح نداشته باشم.

خواهرم، برادرم

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

سحرگاه

از بچگی وابستگی زیادی به پدرم داشتم و همین باعث شد بیشتر توی جمع‌های مردونه باشم تا زنونه. بزرگتر که شدم، بودنم بینشون براشون عادی شده بود و اگه زمانی هم حضور نداشتم سراغم رو می‌گرفتن. شاید همین دلیلی شد برای اینکه دوستان پسرم زیاد باشن و دوستان دخترم انگشت‌شمار. خودم هم احساس راحتی بیشتری می‌کردم با جنس مخالف و برعکس، کنار همجنس نقاب به چهره می‌زدم  چون خیلی از همون دوستان حسود بودند، بد آدم رو می‌خواستند و …

نمی‌دونم چرا دوستان مخالفِ جنسیت من آدم‌های صادقی بودند، شاید چون هیچ تهدیدی برای هم محسوب نمی‌شدیم، مثلن قرار نبود قاپ فرد مورد علاقه طرفمون رو بدزدیم. با گذشت سال‌ها من هنوز هم دسته‌بندی دوستانم مثل سابق هست اما تعدادشون خیلی خیلی کمتر شده از هر دو جنس. همسرم با این مسئله مشکلی نداره، شاید به خاطر چهار سال دوستی بینمون و شناختی که از هم پیدا کردیم باشه، جالبه که من و همسرم از ابتدای آشنایی تصادفیمون فقط برای هم حکم دوست رو داشتیم و هر دو درگیر رابطه دیگه‌ای بودیم و درست چهار پنج ماه قبل از ازدواجمون به هم علاقه‌مند شدیم. من توی سال‌های بعد از ازدواج هم سعی کردم این روابط معمولی رفاقتیم برای همسرم رو باشه تا دچار شک و تردید نشه.

به خیالم از بس رابطه داشتن، جنسیت، وای خواهرم حجابت را! مراقب خودت باش، خواهرم حواست به دل جوان‌های مردم باشه، توی اتاق دربسته دو نفر تنها باشن شیطونم سر می‎رسه و محدودیت و جدا کردن دختر و پسر و و و هزار و یک حرف باعث شده دید منفی نسبت به این قضیه داشته باشیم و یا در ناخودآگاهمون فکرهای مسموم سر برسه، در حالی که طبق تجربه خودم، آدمهای مخالف یک جنس برای هم دوستان خیلی خوبی می‌شن و رفاقت صادقانه‌ای برقرار می‌کنند و هوای هم رو همیشه دارند. هرچند این به ذات دو طرف برمی‌گرده و استثنا هم وجود داره، اما همین استثناها هم به خاطر جامعه و حرفهای درونشه.

دوستی ساده‌ی ما غیرمعمولی شد

«رفاقت بین دو جنس مخالف»

مهمان هفته: شراگیم زند

وقتی رابطه‌ی بین دو جنس مخالف همیشه در کتگوری ممنوعیات تعریف شده است، وقتی دختر و پسر از هفت سالگی و حتی قبل از آن از هم جداسازی می‌شوند، وقتی دو جنس مخالف جدای از یکدیگر و به دور از هم رشد می‌کنند و بازی می‌کنند و درس می‌خوانند و اصولا شناخت و رابطه‌ای بینشان شکل نمی‌گیرد، نتیجه‌اش این می‌شود که در سنین بالاتر هم اگر قرار باشد دوستی ساده‌ای بین دو جنس مخالف شکل بگیرد، این دوستی ساده به قولی در همان بدو امر «غیر معمولی» می‌شود.

یادم می‌‌آید نوجوان که بودم دوستی و حتی حرف زدن با جنس مخالف آنقدر برایم دور از دست و افسانه‌ای به نظر می‌رسید که بعد از چندین ماه که با خودم کلنجار رفتم و شهامت خودم را جمع کردم که با دختری حرف بزنم تصمیم گرفتم از او ساعت بپرسم. آن روز کلی به خودم رسیدم و از چند ساعت زودتر رفتم جایی که او هر روز رد می‌شد ایستادم و وقتی که آمد خیلی طبیعی (از نظر خودم البته) ساعت را پرسیدم. آن زمان برای منِ دخترندیده گفتن این جمله کوتاه در حکم کوهی بود که جابجا کردم. فقط می‌خواستم به هر قیمتی با دختری حرفی زده باشم و او هم جوابی به من داده باشد که البته آن دخترک هم انگار که کمپلکس‌هایش از من بیشتر بود، اصلا جواب نداد و رفت.

در دوران جوانی کمی‌ اعتماد به نفسم بیشتر شده بود. چیزهایی در شبکه های بی‌بی‌اس (با بی‌بی‌سی اشتباه نشود!) که پدرجد اینترنت امروزی‌ست می‌نوشتم که خب بامزه و جالب بود و دخترها که کلا یک آیدی بدون عکس بودند هر از گاهی زیر نوشته‌هایم کامنت می‌دادند و باب گفتگویی در حد تق‌تق‌تتق کی‌بورد باز می‌شد و همین هم برای من غنیمت بود که حس کنم الان مثلا «سانیا بیست و دو – دو صفر» من را مخاطب قرار داده. البته بعدها فهمیدم که نصف این سانیا-مانیاها پسر هستند که با آیدی دخترانه می‌آیند که اعتماد دخترها را جلب کنند و دخترها راحت با آنها چت کنند. خلاصه آنجا گفتمان می‌کردیم راجع به فلسفه و زندگی و مسائل جامعه ولی شش دانگ حواسمان همه جا بود جز همان بحثی که در جریان بود.

در سال‌های بعدی و بعدی و بعدی حرکتم به سمت زنان همچنان حلزون وار ادامه داشت. سینه‌خیز، آهسته ولی پیوسته به سمتشان می‌رفتم. یک ابله به تمام معنا بودم و دخترانی که با آنها درگیر رابطه می‌شدم هم چندان وضعیت بهتری از من نداشتند. کل رابطه‌ام با اولین دوست دخترم که دو سال به طول انجامید و تقریبا هفته‌ای دو سه بار همدیگر را می‌دیدیم به گرفتن دست (آن هم بعد از سال اول دوستی‌مان) خلاصه شد. برای من آن زمان کشف زنانگی مهم‌تر از هر چیزی بود. فرقی نداشت که طرف همکلاسی دانشگاهی‌ام باشد یا همکاری که در محل کار داشتم. زنانی که دور و برم بودند و سلام و علیکی داشتیم کم و بیش سوژه فانتزی‌های جنسی‌ام هم بودند. بعدها چیزی که باید در سنین شانزده هفده سالگی برایم اتفاق می‌‌افتاد و عادی می‌شد در سن بیست و پنج سالگی اتفاق افتاد و بعد همه چیز شروع به عادی شدن کرد. آدم‌ها و دوستی‌ها و روابط در جایگاه درستشان قرار گرفتند. هنوز چند سالی تا سی سالگی داشتم که کم و بیش «آدم» شده بودم و از حالت انسان نئاندرتال از غار بیرون آمده در آمده بودم. دیگر هر زنی قبل از اینکه موجودی اسطوره‌ای و نمادی از اروتیسم در ذهن من باشد یک انسان بود که می‌شد با او حرف زد، شوخی کرد، خندید، بحث کرد، سفر رفت، دعوا کرد، رفاقت کرد و تمام این فعل و انفعالات در فضایی اتفاق بیفتد که ذهن درگیر کمپلکس‌های جنسی نباشد.

بی‌جهت نیست که مومنین دو آتشه آنقدر از زنان وحشت دارند. بی‌جهت نیست که صدای زن و موی زن و لباس زن و راه رفتن زن و حضور زن هم تحریکشان می‌کند. بی‌جهت نیست که می‌گویند روی صندلی‌ای که زن نشسته است نباید نشست تا گرمای بدن زن از بین رفته باشد و صندلی سرد شده باشد. اینها از بس محرومیت کشیده‌اند در دوران نئاندرتالی بلوغ مانده‌اند. از نظر جسمی‌ بالغ شده‌اند اما ذهنشان نابالغ است. همانطور که من به خاطر بی‌دست و پایی خودم و شرایط محیط سالها درگیر این کمپلکس بودم. من درمان شدم چرا که سد ذهنی و فکری مانند مذهب برای برخورد و شناخت زنان نداشتم. اما آنها درمانشان سخت‌تر است چرا که علاوه بر قوانین و عرف جامعه باورهای مذهبی هم دست و بالشان را بسته.

در چنین کشوری و با چنین قوانینی و چنین فرهنگی، اگر یک رفاقت سالم و درست و برابر و یا به عبارت بهتر «یک دوستی ساده و معمولی» بین دو جنس مخالف شکل بگیرد، به نظر من باید به طرفین درگیر در رابطه تبریک گفته شود. در این شرایط اگر این دوستی‌های ساده و معمولی پس از مدتی «غیر معمولی» هم بشوند و طرفین به هر دلیل نسبت به هم کششی نیز احساس کنند که رابطه‌شان را جدی‌تر کند که دیگر نور علی نور است… تا کور شود هر آنکه نتواند دید!